Het gezin in crisistijd – Deel drie

Op LinkedIn lees ik het volgende bericht van een gewaardeerd collega over de griep of het Coronavirus dat haar te pakken heeft genomen. Zij beschrijft in haar bericht dat ze soms goede dagen heeft en dan denkt dat het eind van het virus in zicht is, afgewisseld met dagen dat ze haar longen bijna uit haar lichaam hoest. Haar zus heeft gezegd dat als ze zo blijft hoesten ze vanzelf wel een six-pack krijgt.  In haar stukje beschrijft ze zo helder het proces dat zich in therapie voordoet, namelijk dat verandering altijd gepaard gaat met het maken van drie stappen vooruit, gevolgd door het opvangen, incasseren van de één à twee stapjes aan terugval in het veranderingsproces van het WILLEN naar DOEN veranderen. Ik geloof heilig in dat concept.

Van willen naar doen

In het vorige nummer van het Hofweekblad heb ik al een tipje van de sluier opgelicht over het veranderingsproces van het WILLEN naar DOEN, namelijk dat je beter naar een doel kunt toewerken dan te blijven hangen in het probleem. Natuurlijk is het probleem belangrijk, omdat we daarmee weten welke richting we op willen in het veranderingsproces. Een probleem is namelijk niet meer dan een niet uitgesproken wens of verlangen. Ik wil daar in dit nummer nog wat dieper op ingaan.

IEMT tegen angst- en paniekaanvallen

De 15-jarige Ruben, oudste uit een gescheiden gezin, komt voor de derde keer sinds de uitbraak van het Coronavirus naar Mind2Open. Hij is twee jaar geleden ook al voor een aantal gesprekken bij mij geweest vanwege angst– en paniekaanvallen. Daar heb ik toen de IEMT bij gebruikt en dat werkte toen erg goed (ik leg later in het artikel uit wat de IEMT inhoudt). Nu is hij echter woedend op één van zijn ouders, omdat die ouder hem vals heeft beschuldigd en hem allemaal verwijten heeft gemaakt. Ruben is zo boos dat hij de neiging heeft om in zijn woede te blijven hangen. Het contact met die ouder heeft hij daarom ook verbroken. Hij durft de woede niet los te laten, uit angst het onderliggende verdriet te moeten voelen…..verdriet ziet hij als zwakte.

Niet trekken aan een dood paard

In het tweede gesprek ben ik met Ruben aan de slag gegaan om een doel vast proberen te stellen, want behandeling hoort zich nu eenmaal te richten op vooruitgang. Zou dat niet het geval zijn dan is behandeling in mijn ogen zonde van de tijd, energie en niet te vergeten geld dat er in gestoken wordt. Ruben staat echter nog niet open voor het vaststellen van een doel, omdat hij diep van binnen bang is dat als hij de woede loslaat er dan verdriet omhoog komt. In zijn ogen is verdriet heftiger dan boosheid. Ik wil ook niet aan hem gaan trekken om toch een doel te gaan creëren, omdat zoals ik hem zeg ik niet wil trekken aan een dood paard. Van trekken aan een dood paard krijg je namelijk rugklachten, omdat een dood paard nooit meegeeft.

Iedereen heeft zijn eigen overgevoeligheden

In het derde gesprek blijkt zijn woede nog steeds de baas te zijn over zijn denken en voelen en is hij daardoor nog niet toegekomen aan het vaststellen van een doel. Dat hij de woede nog niet kan loslaten is ook begrijpelijk, want er is een pijnplek ontstaan op zijn emotionele huid. We hebben bijna allemaal één speciaal overgevoelig plekje, een pijnplekje op onze emotionele huid, waar de ander niet aan moet komen, dat makkelijk beschadigd wordt en buitengewoon pijnlijk is. Als die pijnplek een schaafwond wordt, kan de relatie helemaal bebloed raken. We verliezen dan ons emotionele evenwicht en storten ons in discussies om elkaar dan te overtuigen van het eigen gelijk of het ongelijk van de ander. Dat gaat hem echter niet worden. Een pijnplek is: een overgevoeligheid die is ontstaan door momenten in iemands vroegere of huidige relaties waarop een hechtingsbehoefte herhaaldelijk verwaarloosd, genegeerd of weggewimpeld is, hetgeen er toe heeft geleid dat die persoon wat ik noem de twee V’s voelt: emotionele verwaarlozing en verlatenheid.

Emoties de baas met behulp van IEMT

Die pijnplek zorgt bij Ruben voor onrust. Die onrust en woede gaan over alle situaties die hebben plaatsgevonden in relatie tot de ouder waar hij nu zo boos op is. Ik stel voor om daar de IEMT op te gaan doen. De IEMT helpt om heftige emotionele gebeurtenissen in de verwerkingsmodus te krijgen. Daarmee bedoel ik dat door het bewegen van de ogen en die persoon denkt aan die heftige gebeurtenis dat er dan vaak meer afstand tot het beeld komt, het beeld ook waziger wordt en de emoties in heftigheid afnemen. Ruben wil in het derde gesprek nog niet aan de slag met de IEMT. Ik mag wel uitleggen hoe herinneringen in ons brein worden opgeslagen. Normaal gesproken worden alle herinneringen, die neutraal zijn of waar blijdschap opzit, in de Grote Hersenen opgeslagen. Dus als ik Ruben vraag om een beschrijving te geven van een brood, dan doet hij dat heel vlot. Zou hij echter bijna een keer gestikt zijn in een stuk brood, dan zou er waarschijnlijk een heftige emotie opzitten. Wanneer ik hem vraag over de gebeurtenis met die ouder te vertellen dan merk ik dat er spanning vrijkomt. Er zit dus een heftige emotie op. Dan is die herinnering niet in de Grote Hersenen opgeslagen, maar worden deze in het Limbisch Brein opgeslagen en dat is de plek van de drie F-en (Fight, Flight of Freeze. Oftewel vechten, vluchten of bevriezen). Dus steeds als er iets gebeurt waar een heftige emotie op zit dan heeft Ruben de neiging om te willen vechten (woede), vluchten (verdriet) of te bevriezen (angst). Er wordt dan als het ware steeds een ‘rode knop’ in het brein aangezet. Dit hebben we allemaal wel in meer of mindere mate maar als je merkt dat je erg heftig reageert op een ‘normale’ situatie. Dan zit er meestal een trauma onder.

Corona en de toekomst

Het zal in de nabije toekomst uitwijzen of het Coronavirus ook leidt tot een toename van traumagerelateerde problemen, net zoals de vuurwerkramp in Enschede en het Monstertruckdrama in Haaksbergen daartoe hebben geleid en ik een aantal mensen daarvan heb mogen bevrijden met de IEMT.