Het gezin in crisistijd – Deel vier

Het RIVM meldt dat het Coronavirus op de terugweg is en dat de mens dus aan de winnende hand is. De meeste mensen houden zich prima aan de richtlijnen van het RIVM en mijden grotere drukte zoals stranden en andere bijeenkomsten. Een klein aantal mensen wagen het er toch op en komen bij elkaar op zogenaamde Coronafeestjes. Meestal jongeren….en dan zijn ze boos en verontwaardigd als ze een forse boete krijgen. Soms , ook nietsvermoedend, omdat ze met te veel mensen in één auto rondrijden. Wat eens heel normaal was, is nu iets om goed over na te denken. De meeste mensen houden zich heel goed aan de anderhalve meter regel. Ik heb daar gisteren ook mijn steentje aan bijgedragen, want ik ben met een vriend gaan mountainbiken (rondje Markelo, zoals hij dat noemde) en ik hield mij keurig aan de anderhalve meter regel. Al moet ik er eerlijk aan toevoegen dat het bij mij gewoon onkunde was. Ik kon het tempo echt niet volgen en dan zegt hij doodleuk dat hij de langzaamste is bij een ander groepje mountainbikers…..Nou fijn om te horen hoor ‘vriend’!

Leren leven in het hier en nu

Afgelopen donderdag komt de 15-jarige Ruben opgetogen weer binnen, want hij heeft zichzelf een doel gesteld, zegt hij met glunderende ogen, namelijk: successen behalen in álles wat hij onderneemt. Met alles bedoelt hij bijvoorbeeld sporten, zoals voetbal en hardlopen. Dat is nog niet echt specifiek, dus ik vraag door op de woede, waarover ik in het vorige artikel in het Hofweekblad heb geschreven. Hij wil in de plaats van de woede meer rust krijgen. Ik vraag daarin altijd door alsof we naar een toekomstige film van die persoon aan het kijken en luisteren zijn. Ruben ziet zich dan rustig reageren op situaties. Hij zal het horen aan het zachter praten. Hij zal het in zijn hoofd voelen, want dan is hij niet met van alles tegelijkertijd bezig, maar weet zijn aandacht op één iets te focussen..
Hij merkt die rust trouwens al tijdens het hardlopen, want dan is hij helemaal in het HIER en NU. Ruben wil nog steeds geen contact met de ouder waar hij zo boos op is. Dat begrijp ik wel want hij reageert vanuit een overlevingsmechanisme. We reageren vaak vanuit een overlevingsmechanisme als iets te heftig voor ons is geweest. Dan moeten vechten, vluchten of bevriezen om de situatie te kunnen overleven. Ruben reageert door boos te worden (vechten) en gedachten aan die ouder weg te duwen (vluchten). Vorige keer heb Ik Ruben gevraagd om eens na te denken of we de IEMT kunnen doen op dat vechten en vluchten, omdat de woede hem ook parten zal gaan spelen in zijn toekomstbeeld. Hij wil graag bij de politie werken en hij begrijpt wel dat als zijn woede dan getriggerd wordt, dat niet goed is. Hij heeft er over nagedacht en voor zichzelf besloten om met de IEMT te willen werken.

Heftige emoties verwerken met IEMT

Zoals ik in het vorige artikel al beschreven heb is de IEMT er op gericht om een heftige emotionele gebeurtenis in de verwerkingsmodus te krijgen. Dat doe ik door het bewegen van mijn vingers voor de ogen van de cliënt. De cliënt volgt mijn vingers dan met alleen de ogen (terwijl de cliënt aan die gebeurtenis en emotie denkt). Ruben vertelt over een heftige emotionele gebeurtenis met één van zijn ouders, waarbij die ouder hem beschuldigde en verwijten maakte. Op een gegeven moment kon Ruben het niet meer aanhoren en is boos weggelopen naar zijn andere ouder. (ouders zijn gescheiden). Door het doen van de IEMT hoop ik Ruben te helpen om sneller rust in zijn hoofd te krijgen. Ik vraag hem een cijfer te geven voor het beeld en de woede die hij voelt. Hij scoort die op een 9. Hoger dan een 10 kan niet. Het cijfer zakt na de eerste van de vier IEMT-ronden terug naar een 6. Daar schrikt hij enorm van. Hij merkt dat de woede afneemt en eigenlijk wil hij dat niet. Toch gaat hij na een korte pauze akkoord met zichzelf om door te gaan. Het cijfer schommelt verder tussen een 7 en een 6,5 omdat er andere herinneringen omhoog komen, die heftig zijn. Toch verwacht ik dat de IEMT Ruben zal helpen om meer tot rust te komen, omdat het beeld moeilijker op te roepen is, waziger wordt en er meer afstand tot het beeld komt. Ik maak hierbij altijd een vergelijking alsof die persoon in de bioscoopzaal zit en bij het begin vanaf de eerste rij (helemaal beneden in de bioscoop) zit en naar zichzelf in het betreffende beeld kijkt. Hij eindigt op rij 11 van de 20 rijen. Over de boosheid wil Ruben het niet meer hebben en dat laten we dan ook zo.