Het gezin in crisistijd – Deel vijf

(NB Dit artikel is een jaar geleden gepubliceerd. Cijfers en data in dit stuk zijn van een jaar geleden.)
Klaartje is een 50-jarige vrouw, die worstelt met haar trauma (borstkanker). Ze maakt hierover een documentaire ‘Your mom en dad’ die wordt uitgezonden op NPO-Start. Klaartje interviewt haar beide ouders, die ook trauma hebben meegemaakt. Klaartjes vader heeft haar zus, toen die 6 jaar oud was uit de bevroren vijver vlakbij hun huis gehaald. Dat was in de periode dat de moeder van Klaartje zwanger was van Klaartje. Over dit trauma is nooit meer een woord gesproken. Terwijl Klaartje haar ouders interviewt zie je de pijn weer naar boven komen en lijkt het alsof ze terugkeren in het moment van het trauma. De moeder van Klaartje raakt opnieuw in shock als er gesproken wordt over Saskia, de dochter die is verdronken. Trauma ontstaat doordat mensen in een bepaalde staat bevriezen, of dat ze het verdriet proberen weg te duwen. Ze vluchten dan als het ware voor de gruwelijkheden die hen tijdens het trauma is overkomen. Of, zoals Michael, in de documentaire laat zien dat hij nog steeds boos is op zijn overleden moeder, die hem zoveel pijn heeft gedaan.

Iedereen gaat verschillend om met trauma’s

Het aantal Nederlanders met corona  op de intensive care is opnieuw afgenomen. Op zondag 19 april zijn er opnieuw minder patiënten op de intensive care opgenomen. Het zijn er 1176 en dat is 25 minder dan zaterdag 18 april. Het Landelijk Netwerk Acute Zorg stelt vast dat de gestage daling van de laatste week doorzet. Daardoor kunnen ziekenhuizen de normale zorg deels weer hervatten, onder meer door weer meer operatiekamers open te stellen. Volgens het RIVM passen de cijfers bij het beeld dat de genomen maatregelen lijken te werken. Officieel heeft het virus nu geleid tot 3684 doden en 9704 ziekenhuisopnames. In werkelijkheid zullen de cijfers hoger liggen, doordat niet iedereen wordt getest. Vandaag sprak ik mijn nicht uit Amersfoort. Zij is werkzaam als leidinggevende in een ziekenhuis in het midden van het land en zij ziet twee verschillende reacties bij het operationele personeel in het ziekenhuis (en dat is overal hetzelfde kan ik u vertellen): de één zoekt de spanning en sensatie op. Zij willen graag aan het ‘front’ werken en bieden zichzelf als vrijwilliger aan om op een Covid-IC te mogen en kunnen werken en de ander probeert er voor weg te vluchten, uit angst besmet te kunnen raken en kunnen in een bevroren toestand terechtkomen. Mijn nicht hield ook van het groot trauma als dat bij haar in het ziekenhuis binnenkwam als zij haar dienst had, want dan moest ze handelen op leven en dood om patiënten in leven te houden. Dat geeft een bepaalde kick. Tegelijkertijd wordt het beeld en emoties er van ook in het brein opgeslagen.

In de zorg sta je heel vaak in de frontlinie

Ik zie het nog voor mij….het personeel van de ziekenhuizen overal in het land krijgt een staande ovatie toen de strijd met het Coronavirus uitbrak. Mensen stonden voor het ziekenhuis te klappen en het personeel nam op veilige afstand het applaus dankbaar in ontvangst.  Ineens realiseerde men wat voor een zwaar beroep zij uitoefenen. Handelend op leven en dood om de opgenomen patiënten die besmet zijn met het Coronavirus in leven te houden. Maar wat als straks het ‘normale leven’ weer aanvangt dan wordt van het ziekenhuispersoneel, dat nu zo bejubeld wordt, verwacht dat ze gewoon hun werk weer doen. Gewoon hun werk doen!!! Zij die altijd aan het ‘front’ staan moeten dan weer gewoon hun werk doen, zonder bejubeld te worden. Weet u wat dat betekent? Ze worden vergeten en doen hun normale lange shiften in het ziekenhuis, zonder ook mar één klacht. Staan ’s ochtends op na de zoveelste nachtmerrie en doen weer hun ‘normale’ werk. Wat helemaal niet normaal is, want ze staan ook dan in de frontlinie.

Hulp zoeken als je niet in je omgeving met iemand kunt praten

Uit ervaring weet ik dat er nieuwe traumaslachtoffers zullen ontstaan. Dus tegen hen wil ik zeggen: Blijf praten over wat jullie hebben meegemaakt, want doe je dat niet dan raak je op slot. En op slot betekent in jullie geval dat je je vergeten voelt, niet meer goed genoeg of niet meer de moeite waard voelt. En als het niet lukt om er met een naaste over te praten, omdat je je niet gehoord, gezien en/of begrepen voelt zoek dan hulp bij iemand die op wat voor een manier werkt met de IEMT, EMDR of een andere werkwijze om met trauma te werken, zodat dat wat je hebt meegemaakt weer gaat stromen. Dat is namelijk wat er in de documentaire ‘Your mom en dad’ niet gebeurde, waardoor er trauma ontstond. En dat zal ook gebeuren bij onze helden uit de ziekenhuizen, want zij zijn vanuit een overlevingsmechanisme de strijd aan gegaan met het Coronavirus. Praten, praten en nog eens praten zal helpen, maar is niet afdoende om dat wat jullie hebben meegemaakt van het netvlies af te krijgen. Daarvoor is echt traumatherapie nodig.